na poludnie

Dzisiaj jest dzien podrozy, ale tym razem podrozujemy w czasie (w przestrzeni tez, ale do tego wszyscy sie juz przyzwyczaili). Otworzylam dzisiaj poczte, a tam odpowiedz na moj mail do Macka, wieki cale niewidzianego kuzyna. Mam nadzieje, ze spotkamy sie w Denver. W kazdym razie dostalam od Macka zdjecie, ktore momentalnie przenioslo mnie w przeszlosc
(zdaje sie, ze pierwsza polowa lat 80.). Here you go:

Jak widac nie byly to jeszcze czasy, kiedy wszystko co sie nosi, ma byc obcisle.. Blond grubasek to ja, w srodku syn Macka, a po prawej moja siostra.

A podroz w przestrzeni odbyla sie na poludnie - pojechalismy do Meksyku, nie daleko, do Nogales, na pyszny obiad i troszke tequilli. Miasta przygraniczne maja w sobie cos szczegolnego - wiecej w nich straganow, przez srodek biegnie rzeka, albo pas pustej ziemi, albo plot. W Nogales jest plot. The Great American Wall, sciana zaslaniajace niechcianych kucharzy, bagazowych, pokojowki, sciana, za ktora otwiera sie swiat wielkich szans i konsumpcji, plastikowych toreb, niepotrzebnych ciuchow, zarcia ze stresu i coca-coli zero.

Krzyze upamietniaja ludzi, ktorzy zostali zastrzeleni w trakcie forsowania granicy do lepszego swiata.

Niektore krzyze sa bezimienne.

Dreamland po lewej. Tani dentysta po prawej. Bez ubezpieczenia.

(Granice sa bliznami/ranami na ziemi.)

A to juz w sklepie, Meksyk sprowadzony do minimarketu.

Troche nieostre zdjecie. Margaret kupila grubego Elvisa do swojej pracowni, tylko w wersji bialej (Fat Elvis blanco). Gruby Elvis ma na swojej grubej klatce piersiowej drzwiczki, jak sie je otworzy mozna przejrzec sie w lusterku.

Meksykanski odpowiednik ogrodkowego krasnala.

Hank i Margaret w czasie naszego meksykanskiego obiadu.