Sto lat! (i Tulum)

Pierwsza sprawa jest taka: dzisiaj sa urodziny Taty I. i z tej wlasnie okazji WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO, TATO!, a dla czytelnikow informacja, ze jezeli brakowalo okazji do wieczornego toastu to juz jest :)

Po drugie, uff... na poludniu duzo lepiej. Obejrzlismy dzisiaj pierwsze ruiny po Majach.



Ruiny takie sobie, ale polozone genialnie nad niebiesciutka woda i piaszczysta plaza, w koncu to ruiny karabskiego portu. Oczywiscie pelno Amerykanow, ale srednia wieku juz wyzsza niz w przypadku wspomnianych przez Olgite studentow na spring breaku. Ale tez bylo wesolo. Amerykanie, jak to Amerykanie ze smiertelna powaga podchodzili do ruin portu opuszczonego pod koniec XVI wieku, wybudowanego jeszcze wczesniej. Taka ruina ponad piecsetletnia to sie w glowie nie miesci. Ustawiali sie wiec i usmiechali do kamer, co chwila dobiegaly nas stanowcze zapewnienia typu "yes, that is a good shot, with that ruin back there, yes, definately". No to my tez: Wojtek i ruina back there, Kate i ruina back there.


Fakt jest taki, za duzo z tego nie zostalo. Widac forme zabudowan, ale rzezb juz prawie wcale, z rzadka troche jakiegos barwnika, w miejscach gdzie trudniej bylo dostac sie wodzie deszczowej. No i robilismy furrore z plecakami w taki upal. Ruszylismy dzis rano z Cozumel, na prom, potem sniadanie (mniam, niech zyja uliczne stragany ze swiezym sokiem pomaranczowym i tacos z krewetkami!), na autobus, ktory podwiozl nas na skrzyzowanie glownej drogi z boczna w strone ruin. Do ruin byl kilometr, czyli calkiem blisko. Ale wiekszosc turystow pokonywala ten straszny dystans w wagonikach ciagnietych przez traktor. No to wyobrazcie sobie, jak patrzyli na nas. Czulismy sie co najmniej jak maratonczycy ;)
Reszta dnia to juz byczenie sie na plazy i powrot do zabaw dziecinstwa - skoki przez fale, na glowke, na plecy, prosto w spieniona wode. No i obowiazkowo, budowa zamku z fosa.

Jedynym minusem Tulum sa ceny. Budzetowe zakwaterowanie przy plazy (a chcielismy juz koniecznie przy plazy, bo nastepna plaza pewnie za rok) to tzw. cabaños. Mozna by myslec, ze to bungalowy, ale nie bardzo, szukalismy polskiego odpowiednika i najblizsze okreslenie, wlasciwie doskonale oddajace istote cabaños to "szopa". Otoz szopy na plazy sklecone z desek i przykryte liscmi palmowymi z dwoma plastikowymi krzeslami, podwojnym materacem oraz mini stolem (w sumie jakies 3m x 3m) kosztuja 30 usd za noc. Wersja luksusowa, dalej bez lazienki, ale za to z drewniana podloga (a nie po prostu piaskiem) kosztuje od 40 do 50 usd za noc. Tyle za szope nie bylismy gotowi zaplacic (za 10 usd szopa bylaby jak najbardziej zdatnym mieszkankiem), postanowilismy wiec, ze skoro ma byc plaza, to bedzie plaza, dorzucilismy troche dolarow i przynajmniej stosunek jakosci do ceny jest bardziej zadawalajacy (choc Azja, a nawet Ameryka Pd. to to nie jest :)).

Jutro kolejne ruiny, rano wyruszamy do Chichen Itza.