Amazonia (juz z Cancun w Meksyku)

Chlopczyk z leniwcem.

Domy zbudowane na palach najczesciej nie maja scian (tylko bogatsze domy maja wewnetrzne scianki i balustrade wzdluz zezwnetrznej granicy domu. Dach wystaje po prostu kawalek dalej poza obrys podlogi jedynego pietra. Czasem polscianka odgradza kuchnie. Mieszkancy Amazonii chodza spac bardzo wczesnie. Kiedy wracalismy z popoludniowych spacerow na kolacje widac bylo tylko poustawiane gesto na podlodze mini namoty z siatki-moskitiery. Czasem z wnetrza tych namiotow-kokonow dobiegala odpowiedz na zaczepki Raula.

Wioska, ktora odwiedzilismy przy okazji wypatrywania slodkowodnych delfinow. Gdy tylko jej mieszkancy zobaczyli lodke z nami, zawrzalo i rozpoczal sie ruch w kierunku wolnego kawalka trawnika przy miejscu, gdze zacumowalismy. Za kilka minut przechadzalismy sie po lokalnym targu bizuterii, wykonanej z czego tylko dalo sie znalezc w dzungli. Targ mial niestety tylko dwojke klientow, przy czym Wojtek sam niechetny do obwieszania sie koralami wypychal mnie na zakupy - rzadka okazja. Wybralismy w koncu kolczyki, ktore musialam od razu zalozyc, a raczej ktore sprzedawczyni postanowila od razu na mnie zalozyc.

Wujek Victora Raula upolowal krokodyla. Mial jakies 2,5 metra. Kiedy przyszlismy po poludniu tego dnia na skraju chaty lezaly juz tylko resztki - kawal pyska i lapy.

Ogromne liscie lilii wodnych na ´Jeziorze Smierci´. Inny wujek Raula tam zaginal, dziadek znalazl juz tylko puste canoe. W tym jeziorze jest ponoc najwiecej krokodyli.

Victor wypatrzyl pare czerwonych oczy w zaroslach na drugim brzegu i po chwili ku mojemu przerazeniu wioslowal juz w tamta strone. Jak sie okazalo (ja ledwo moglam z takiej odleglosci dopatrzyc sie tych dwoch swiecacych na czerwono punkciokow, nie mowiac juz o mozliwosci oceny wielkosci krokodyla..), zagrozenie nie bylo smiertelne :) Ja jednak mialam dosyc, bezustannie wyobrazalam sobie ruch poteznego ogona, ktory nasze kanoe bez trudu przewroci. Victor i Wojtek niechetnie zrezygnowali z wypatrywania wiekszych egzemplarzy. Te wylaza zreszta duzo pozniej okolo 10 wieczorem, my przed osma wracalismy na kolacje.


I jak zwykle spoznilismy sie.. Po drodze trzeba bylo jeszcze raz zanurzyc sie w dzungli na ogladanie tarantuli i ogromnych ropuch, ktore opryskuja napastnikow plynem bardzo szczypiacym w oczy. Za chwile stalismy z odwroconymi na bok glowami, zerkajac na Victora, ktory z zamknietymi oczami, trzymajac daleko od twarzy w wyprostowanej rece ropuche pozwalal jej wystrzelac sie kompletnie z tej plynnej amunicji. Wbrew jego oczekiwaniom nie chcialam poglaskac zabki.

A to owoce mojego polowu. Szesc piranii (cztery moje, dwie Raulita) wyladowaly na stole podczas lunchu. Maja bardzo dobre mieso, ale jest go niewiele i sporo osci.

To juz w poblizu portu w Iquitos. Drewno splywa po rzece, w porcie od razu jest tartak, ktory od strony ladu wyglada jak wielka gora desek. Zdaje sie, ze brakuje im magazynu.

Synek wlasciciela motorowki pracowicie wybiera wode spod naszych butow (w tym momencie trzymalismy je juz wysoko w powietrzu) i wylewa za burte. Do dzioba lodki przyczepiona lista holownicza, ciagniemy sie powoli do stacji benzynowej.

Barwy wojenne. Pierwszy spacer po dzungli.

Plywajaca kuchnia w najblizszej wiekszej miejscowosci (nie pamietam nazwy). Zatrzymalismy sie tam po drodze z Iquitos na male zakupy. Na straganiku obok kupilismy zawiniety w liscie bababowca maniok z ryba, ktory najprawdopodobniej byl powodem Wojtkowych cierpien. Raulito zapomnial wspomniec, ze do gotowania, do picia zreszta tez, uzywa sie wody prosto z rzeki.

Przerwa w drodze na targ w Iquitos. Sprzedawczyni bananow.

Miejscowosc, w ktorej zatrzymalismy sie na zakupy w drodze z Iquitos.