La Paz

La Paz w tytule, ale jak zwykle porcja retrospektywna. Park Narodowy Lauca milo nas zaskoczyl, spodziewalismy sie znanych juz krajobrazow, a tu jednak inaczej :) Startuje sie z poziomu morza, przez otaczajaca Arice pystynie, (a w ramach uzupelnienia kilka zdjec z Aricy, ponizej mniej znana konstrukcja inzyniera Eiffela)

(i wspomniany w poprzednim poscie dworzec kolejowy, ktorego pracownik dumnie chwalil sie swoja znajomoscia polszczyzny)

ktora jak wyjasnil nam Javier, nasz przewodnik, jest czescia jeszcze Atacamy. Poniewaz zakupiona przez nas w Santiago mapa Ameryki Poludniowej ma po rozlozeniu wielkosc dywanu, prosze to potraktowac jako wiadomosc niesprawdzona :) Alez wylazl ze mnie prawniczyna od marnych disclaimerow. Przepraszam.
Wracam do Chile. W pustynne wzgorza wdzieraja sie doliny, zielone od upraw pomidorow, kukurydzy, dzieki sieci kanalow nawadniajacych, zbudowanych wedlug izrealskich wzorcow. Zreszta krajobraz skojarzyl mi sie ze zdjeciami z Izreala - Arica walczy ze sloncem, walczy o wode.

Kolejnym pietrem sa gory, zielone od krzakow,

(oraz mchow, znanych nam juz z Boliwi, ktore rosna ok 1 mm na rok wiec ten uwieczniony okaz ma pewnie ok 500 lat! rosliuny te roznia sie mocno od tych spotykanych w Polsce, chociaz z pozoru miekkie w dotyku sa calkiem twarde, a lokalna ludnosc, po ich naturalnej, lub przyspieszonej smierci wykorzystuje je do spolki z suchymi odchodami lamy, jako doskonale paliwo do ogrzewania domostw)

ozdobione olbrzymimi kaktusami,

ktore na czubkach rozgaleziaja sie tworzc cos na ksztalt korony drzewa.

Troche tu starych ruin, pieknych, coraz mniej zaludnionych wiosek, do ktorych nawet ksiadz przyjezdza raz w roku odprawiac msze. Przez pozostala czesc roku kosciol zamkniety. Podobno jest to czesta przyczyna konwersji z katolicyzmu na ewanglicyzm (zazgrzytalo mi cos w tym rzeczowniku, wiec wybaczcie, jesli stworzylam jezykowy potworek), ktory jest ponoc bardziej ¨samoobslugowy¨. Dopiero nastepnego dnia wjechalismy na wyzyny altiplano. (Na Altiplano panowala zima, chociaz miejscami woda z goracych zrodel sprawiala ze krajobraz robil sie kompletnie wiosenny)

Wulkan Parinacota przepiekny, polozony nad jeziorem, mozna patrzyc na niego bez konca - doskonaly wulkaniczny stozek, pokryty wiecej niz do polowy sniegiem. Ponizej sniegu wyrazna granica czarnego z bialym, to zastygle rzeki lawy.

W lauce jest mnostwo zwierzyny, cale stada lam i alpak (to domowe odmiany amerykanskich ¨wielbladowatych¨),

sporo dzikich vikunii (w 2002 roku naliczono ich w parku ok. 20 tys. !), sa tez wiskaczie (pisze jak sie mowi, nie wiem, czy jest polski odpowiednik) czyli dzikie kroliki altiplano,

Wojtkowi udalo sie tez dojrzec mysz altiplano, szare male stworzonko z wielkimi uszami. Oprocz tego ptaki, ogromne dzikie kaczki (komu sie kojarzy? Ach te lekcje polskiego :)), czarne, eleganckie ibizy,

i ¨coods¨

(znowu nie znam polskiej nazwy), podobne do kaczek, tylko czarne z czerwonymi nozkami i ogromnymi stopami, sa budowniczymi ogromnych plywajacych gniazd. Czulismy sie jak po drugiej stronie sobotniego telewizora, kiedy Wojtek rozklada sie na kanapie przed sniadaniem i oglada National Geographic.
Dojechalismy wczoraj wieczorem do La Paz, w sam srodek ulicznego karnawalu - okazalo sie, ze wczoraj bchodzono najwieksze lokalne swieto, zabawa na ulicy i sztuczne ognie do poznej nocy. My szybko wymieklismy, po przymusowej wspolparadzie z plecakami wsrod tlumu tancerzy (taksowki nie jezdzily, bo wszyskie ulice zatkane od tancerzy i widzow). A dzisiaj La Paz samotne. Wojtek zle sie czuje i przelezal caly dzien w hotelu. No i nie dokoncze, zamykaja kafejke...