Azja?

Zaczelam bac sie latac. Nie wiem nawet dlaczego. Jakos warkot silnikow i wcisniecie w siedzenie przy starcie juz nie napawaja mnie dziecieca radoscia jak z karuzeli, dopada mnie zamiast tego lekkie przerazenie. Lekki stan niewazkosci przy ladowaniu jest jeszcze gorszy. Policzylam, ze do Warszawy jeszcze trzynascie lotow.
Ale nic. Samolot z Cuzco wystartowal w strone, gdzie gory otwieraly sie na doline i gladko podniosl sie nad szczyty, co odnotowalam z ulga. Bialo, potem coraz jasniej i niebiesko. W dole niesamowicie trojwymiarowy krajobraz gor. Brazowe odcienie, jak z lekcji malarstwa, grzbiety jasniejsze, po bokach w niezliczonych dolinach - juz ciemniej. Jakbysmy lecieli nad gigantyczna wypukla mapa Tatr, taka plastikowa, jak z ksiegarni albo straganu na Krupowkach. Tylko nie bylo plastikowej zieleni dolin, kolorowych kresek szlakow i czerwieni przy najwyzszych szczytach (to juz nie musze dodawac, ze tesknie czasami, coraz czesciej, za znajomymi widokami :)). Po godzinie ladowanie w mleku wiszacym nad Lima. Po godzinie znowu w gore. Chmury oparly sie na coraz wyzszych zboczach, im dalej w glab ladu tym wiecej slonca. Najpierw pomarszczony krajobraz, wiecej czerwieni, rzadkie nitki drog, jeszcze radziej skupiska ludzkie, zielone kwadraciki pol powcinane w zbocza. Czasem blyszcaca na srebrno nitka wody. Teren stopniowo wyrownywal sie, dolecielismy nad brazowo-zolte altiplano z lustrzanymi, niebieskimi plamami jezior. Od calkiem malych po bardzo rozlegle. Mniej tez bialych szczytow, ziemia pod nami zapadala sie, schodzila, coraz blizej poziomu morza, ktory za ta sciana gor wydawal sie juz zupelnie abstrakcyjnym konceptem. Zaczelam czytac. Pod koniec rozdzialu bylismy juz nad Amazonia, nad zielonym, nieskonczonym Pacyfikiem drzew. Rzeki pozawijane jak chinskie weze, wielkie. Stare koryta jak slepe uliczki, porzucone, przemieniajace sie powoli w zielen, pochlaniane przez dzungle. Na lotnisku z klimatyzacji wpadlismy w sam srodek lepkiego, goracego powietrza. Moja glowa probowala szukac analogii, zlapana znienacka powiedzialabym, ze jestem znowu w Azji. Plecak ciezki od cieplych ubran, ktorych nie nosze juz na sobie. Za plotem lotniska maly Bombaj. Ulica pelna ludzi, motorykszy, autobusow bez okien, bez liku motorow, na ulicy fiesta, taksowkarz jedzie pod prad. Pomyslalam, ze ludzie w takich temperaturach sa jak czasteczki powietrza, ogrzani osiagaja wieksze predkosci, obijaja sie od siebie, migotaja. Dzwiek tez chyba sie obudzil, dociera ze wszech stron, glosy, turkot silnikow. Jestem jednak czlowiekiem Polnocy, na mnie temperatura i ta pulsujaca gestosc powietrza dzialaja zupelnie odwrotnie, zapadam w pol sen, jakby moj organizm czekal, az znowu sie ochlodzi i bedzie mogl zaczac ruszac sie, nadrabiajac te brakujace kilka stopni Celsjusza. Wojtek odwrotnie. Przypomniala mi sie tez teoria Arystotelesa (dobrze pamietam?) o zaleznosci miedzy klimatem a spolecznoscia idealnego miasta. Chlod mial zabijac tworczosc, bo ludzie za duzo energii poswiecali sprawom przyziemnym, zapewnieniu sobie ciepla. Z kolei nadmiar goraca rozleniwial. Nie wiem, czy mial racje. Tutaj nie widac bezruchu, tej spalonej od slonca stagnacji. Jest za to iscie azjatycki balagan. Obdrapane domy, ruchome stragany z zarciem, nad ktorymi wisza rozhustane zarowki, zasilane niewiadomo jakim kablem. Ciagly rytm ulicy, warkot silnikow, przeciagly pisk hamulcow.
W lokalnym biurze turystycznym, ktore - co w Ameryce Pd. jest norma - wyposazone jest w obowiazkowa ksiazke rekomendacji, odszukalam wpis Agi i Malego. Pochlebny. Jutro uciekamy z miasta, do dzungli.